یک فنجان قهوه ☕️ مهمانِ من باش آغشته به سمِ عشق درد ندارد! فقط… چشمانت را که باز کنی کسی شبیه مرا دوست خواهی داشت …

مردانی را می شناسم که هنگام عصبانیت داد نمی زنند ناسزا نمی گویند نمی زنند نمی شکنند تنها پیپ شان را روشن میکنند و در آن می سوزانند تمام خشم خود را… تا مبادا به کسانی که دوستش می دارند از گل کمتر گفته باشند…

و بی گمان فلسفه قربان، سر بریدن نیست دل بریدن است! دل بریدن از هر چیزی که به آن تعلق داری دل بریدن از هر چه تو را از ” او ” می‌گیرد، می‌خواهد شادی باشد یا غم وصال باشد یا فقدان نور باشد یا سیاهی… قربان یاد بود بی‌

یک شب هم مهربان شده بودی؛ پاورچین پاورچین به خوابم آمدی قهوه دم کردی و در فنجان کوچکمان ریختی، دلت نیامد صدایم کنی بغلم کردی قهوه یخ کرد، من اما تا صبح گرم بودم

فال قهوه ام پراز آ رزوهایست که من غم نداشتنشان را داغ داغ نوشیده ام

شیعه کند مرا صدا که حجت خدا منم آنکه شده به کودکی شاهد کربلا منم ز بعد مرتضی علی پس از حسین و مجتبی از پس زین‌العابدین ولیّ کربلا منم سالروز شهادت امام باقر علیه السلام تسلیت باد  🖤

گاه خنده هایم همانند فنجان قهوه ایست که روی خوش دارد، اما باطنی تلخ….

بیشتر مردم قهوه را با شکر می نوشن، در حالیکه من باور دارم قهوه باید تلخ باشه، چون مزه خودشه، تلخ… مثل حقیقت که گاهی تلخه ولی مزه خودشه، برای همینه که دوست داشتنی ترین آدم ها کسایی هستن که خودشونن، حتی اگر تلخ باشن پس مبادا با دروغ تلخی

“دوستت دارم های” من هر صبح با آفتاب نگاه تو طلوع می کند… قهوه ام را شیرین نمی کنم چشمهای تو برایم کافی ست….

ﮐﺒﺮﯾﺖ ﺑﮑﺶ ﺗﺎ ﺳﺘﺎره اﯼ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﻮ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ پیپ ﻣﯽ‌ﮐﺸﻨﺪ!