وودی نام پسر اولم ایگوانای زیبای من بود … جایی خونده بودم که عظمت یک ملت و پیشرفت اخلاقی آن را می توان از نحوه برخورد آن ها با حیوانات قضاوت کرد به تازگی وودی ایگوانای زیبام رو از دست دادم  برخورد های عجیبی رو دیدم از غمی که داشتم

این نمکدان خدا جنس عجیبی دارد هر چقدر می شکنیم باز نمک ها دارد  میگن شبا فرشته ها از آرزوی آدما قصه میگن واسه خدا کاش از ما خوب بگن  به قول شاعر : غم مخور، دادرس عاشق مظلوم‌ … خداست ! برام سواله که … فرشته ها هم سیگار

عاقـل هرگــز نــکــنــد دود هوس دود گـــردد ســبــب تـنـگ نـفـس هوس سیگار کرده ام عشقه آتشینم  با طعم لبانت تو دود کنی و من کام بگیرم تو کام بگیری و من خاکستر شوم …  دود شوم … آه شوم … درد شوم … تو سالم باشی 

ای که جانت سوخت از لب تشنگی ای فدای کام خشگت یا حسین آن قدر سوز عطش بالا گرفت تا که شد بی نور چشمت یا حسین تشنه ام تشنه ترم کن بر غمت یا بمیرم یا شهادت یا حسین

ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﻪ … پیپ بر دهان از کنار پلیدی ها …رد می شیم .. مثله تلوزیون تبلیغاتی در ویترین مغازه ها … بی توجه ازش گذر می کنیم …  ﻣﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺪﻭﻡ ﺷﺒﮑﻪ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ! ﺷﺒﮑﻪ ﺭﻧﺠﺶ ، ﺷﺒﮑﻪ ﺑﺨﺸﺶ ، ﺷﺒﮑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ،

تنهام  مثله تک نخ سیگار … تهه پاکت تنها تنهایی تنهایت نمی گذاره  همین تک نخ کلی کار راه میندازه  آدم گاهی به همون تک نخ قبله اعدام نیاز داره  حال مرا نپرس که هنجار ها مرا مجبور می کنند بگویم که “بهترم”