تو هم شبیه خودم ، در دلت تَرَک داری وچون شبیه منی ، ارزشِ محک داری! شنیده ام که درختان کوچه می گویند که با بهار و خزان ، حس مشترک داری نیاز نیست که چیزی به صورتت بزنی! به لطف حضرت حق ، تا ابد بزک داری به عشق

جمعه ها ، نه این که تعطیل باشد برای من! فقط کرکره ی زندگی را میکشم پایین… دو فنجان قهوه می‌ریزم و بعد با خیالت، می نشینیم روی صندلی های لهستانی کهنه ی روی ایوان و همانطور که خیره شده ایم به دلگیریِ غروب آفتاب، به تو فکر می کنیم

نبودنت مثل  تمام کردن سیگار است ،  در نیمه شب برفی …. وقتی تمامی دکه های شهر بسته اند … رادیو اسموک

عید فطر عید پایان یافتن رمضان نیست عید بر آمدن انسانی نو از خاکسترهای خویشتن خویش است چنان ققنوس که از خاکستر خویش دوباره متولد می‌شود عید فطر، روز چیدن میوه‌های شاداب استجابت مبارک باد

هوا سرد است و آتشِ نگاهِ تو روشن…❗️ چایِ باران☕️ در فنجانِ قهوه ای چشمم دَم کشیده است ؛ نترس! شانه ات را نزدیک تر کن دردهایم از دهن افتاده اند… رادیو اسموک

بعد از رفتنت … نمی دانم سیگار ها کوچک شدند … یا کام های من سنگین تر … رادیو اسموک

بهار را ببین چگونه از خود می تکاند برگ های فرسوده را تو هم جوانه ای بزن، سبز شو بهار ادامه لبخندهای تو خواهد بود…

مثل درخت باش که در تهاجم پاییز و زمستان هرچقدر برگهایش را از دست بدهد باز روح زندگی را برای بهار نگه می‌دارد…💝 رادیو اسموک

دلم تنگ می شود، گاهی برای حرف های معمولی برای حرف های ساده برای « چه هوای خوبی ! » « دیشب چه خوردی؟ » برای … و چه قدر خسته ام از « چرا؟ » از « چه گونه ! » خسته ام از سؤال های سخت ! پاسخ

می چسبد در این بهار کنارِ این شکوفه ها کنارِ باران های بی قرار و ناگهانی اش یک فنجان قهوه ی تازه دم که کنارش آدمی از جنس عطرِ اردیبهشت نشسته باشد…