روز نوشته ها

دوست داشتنت را بر بلند ترین قله های دنیا خواهم نوشت تا نسیم بوزدو تمام جهان را عاشق کند رادیواسموک

بعد از فنجانی قهوه و دو نخ سیگار به دلتنگیهای تلخ بی پایان برمیگردم رادیو اسموک

بعد از رفتنت شهر را گرد دلتنگی پوشاند کافه ها خالی صندلی ها غمگین فنجان ها لبریز حسرت یک بوسه رادیواسموک

درپس کوچه های رویا غرق در دورترین خاطره هنوز هم نبودنت را پیپ میکشم رادیواسموک

از من دلتنگ تر گنجشکی است که هر صبح جدا از بقیه می نشیند پشت پنجره،، زل می زند به من یا جای خالی تو… رادیو اسموک

چقدر دلچسبی مثل عطر قهوه ی ترک در عصر سرد پاییزی رادیو اسموک

دوباره مینگارمت کوتاه چون نخی سیگار تلخ چون طعم خالص قهوه و سیاه به رنگ سرنوشت رادیواسموک

در سکوت خلوتم باز هم از تو نوشتم تو که مطلع تمام عاشقانه هایی مهری بر قلب بیقرارم برایت از صبوری مینویسم از دوباره شکوفه زدن عشقت در جانم با هر بار دیدن سکوت لبهایت در قاب روی میز از تماشای ناز چشمهایی که خیره به چشمم مانده… از قهوه ی سرد شده ی عصر

زندگی کوتاه است قد نوشیدن یک قهوه ی تلخ گوشه ی دنج اتاقت تنها… یا قد سوختن یک نخ سیگار سپید لای انگشتانت… لذتش دلچسب و واقعا کوتاه است،، زندگی باید کرد تا دمی فرصت هست! با همه پست و بلنداهایش زندگی فرصتی کوتاه و بسی زیبا است…

مانند سیگار که کم کم میسوزد خاطرم کم کم از یادت تهی میشود حالا من مانده امو فنجانی خالی زیر سیگاریی پر سکوتی مطلق و بغضی مفرد نگاهی خسته #رادیواسموک