مهر ۲, ۱۴۰۳

چشمان بلوطی ات از سراشیبی آفتاب پاییز فرو میریزد درون قهوه ای ک ب یادت در دهان سکوتم مزه بوسه های نداده ات رامیدهد میبینی چه شیرین تلخم میکنی از حجم نبودنت